In juni 2017 schreef ik een persoonlijk blog over ons jongste kereltje. Hij was toen net begonnen bij het Spraak & Taal Ambulatorium van Kentalis. En als ik het nu terug lees dan voel ik weer de onzekerheid en zorgen die we op dat moment als ouder hadden. We hadden toen nog geen idee wat het ons op zou leveren en hoe ons mannetje zich verder zou gaan ontwikkelen. Wat toen al wel duidelijk was, is dat onze zoon een knokker is! Wat sloeg hij zich overal goed doorheen. Ik kreeg veel reacties van ouders die in een soortgelijke situatie zaten met hun kind, en ik ben blij dat mijn stukje op de een of andere manier andere ouders heeft kunnen helpen. Ook Kentalis pikte mijn blog op en plaatste het op hun site bij andere ervaringsverhalen. 

Nu zijn we ruim 1,5 jaar verder en wil ik graag vertellen hoe het nu gaat met ons kereltje.

Een paar weken geleden stond ik om 12:00 u bij school om Noah op te halen. Hij kwam naar buiten met de mededeling dat zijn juf graag even met mij wilde praten. Ik dacht dat Noah misschien  ondeugend was geweest of dat hij iets had gedaan wat niet mocht. Ik vroeg aan Noah waarom ik moest komen maar hij had geen idee. Dus ik ging maar naar binnen. Maar de juf wilde mij graag iets anders vertellen. Ze hadden weer een methodetoets van lezen afgenomen en Noah had het supergoed gedaan! En dat wilde ze erg graag persoonlijk vertellen. Omdat ze wist van onze zorgen omtrent het leren lezen van Noah en zijn TOS-achtergrond. De tranen schoten mij meteen in de ogen, deze op het oog zo simpele mededeling, deed ontzettend veel bij mij. Er waren namelijk best zorgen en vermoedens dat het leren lezen voor Noah erg lastig zou zijn ivm zijn TOS. En als je dan dit hoort dan weet je weer waar je alles (vooral Noah!) voor doet. En wat fijn om dan zo'n lieve en betrokken leerkracht te hebben. Die zich er bewust van is wat zo'n mededeling voor ons doet, en de tijd neemt om ons dit te vertellen.

Ik moet zeggen dat wij een ontzettend fijne school hebben waar onze kinderen op zitten. Ze hebben ons altijd heel erg goed met Noah geholpen. Hoeveel tijd dit ook van ze vraagt. 

Maar van juni 2017 tot dit gesprek is er natuurlijk heel veel gebeurd. Het Spraak & Taal Ambulatorium was best heel heftig voor Noah. Je wordt daar constant geconfronteerd met je zwakke plek, bij Noah is dit zijn spraak, en dat brengt veel los. Maar het heeft ons ook zeker heel veel opgeleverd. We zijn blij dat we dit traject hebben doorlopen. Het heeft ons als ouders veel bewuster gemaakt en meer acceptatie gebracht omtrent Noah zijn stoornis. Ik weet nog heel goed het evaluatiegesprek na het traject. Een heel team van deskundigen dat acht weken lang met ons kind had gewerkt vertelt dan hun bevindingen en stelt een behandelplan op. Dat vond ik best heel heftig als ouder, dan wordt het wel heel duidelijk dat er wat me je kind is. Gelukkig was er veel ruimte voor ons als ouders en werd er echt naar ons geluisterd.

Het gesprek vond plaats in de zomervakantie en de nieuwe leerkracht van Noah was ook bij dit gesprek aanwezig. Dat geeft wel aan hoe fijn het contact met school was en hoe betrokken zij waren.

Na de zomervakantie startte Noah in groep 2. Zijn light-arrangement vanuit Kentalis liep door, wat betekende dat wij begeleiding kregen van een ambulant begeleider. Net als in groep 1 betekende dit vooral dat de ambulant begeleider aanwezig was bij gesprekken. Echte begeleiding voor Noah was eigenlijk helemaal niet aan de orde omdat het in de klas goed ging. Fijn! Noah ging ook door met zijn logopedie en er kwam fysiotherapie bij. Best veel voor ons mannetje maar ook hier sloeg hij zich kranig doorheen. We merkten wel dat het hem veel energie kostte, maar dat is erg logisch. 

Vrij frequent waren op school gesprekken waarbij de IB-er, de groepsleerkracht, de logopedist, de fysiotherapeut, de ambulant begeleider en een van ons bij aanwezig was.

Hele fijne gesprekken waarin het belang van Noah altijd voorop stond. Ons hoofddoel was zijn welbevinden. Er werd altijd heel goed naar Noah gekeken en geluisterd naar ons als ouders. 

En ondertussen ging het gewoon ontzettend goed met Noah. We zagen steeds minder frustratie bij hem en ook zijn spraak ging stukje bij beetje wat vooruit.

Nou moet ik er wel bij vermelden dat wij, zoals dat weleens gekscherend werd genoemd, een goede TOS-er hebben. Noah heeft een ernstige spraakstoornis maar zijn taalontwikkeling gaat gelukkig goed. Dus het niveau van groep 2 kon hij goed aan. Wel maakten wij ons als ouders best veel zorgen over zijn spraakontwikkeling. Vooral met het oog op groep 3, want op die leeftijd gaat het natuurlijk wel steeds meer opvallen als je niet goed kunt praten en verstaanbaar bent.

Eind groep 2 heeft Kentalis nog een TOS-belevingscursus voor ons (en een ander gezin) op school georganiseerd. Van onze kant was er veel familie aanwezig en vanuit school waren er veel leerkrachten aanwezig. Er was zelfs iemand van de BSO van Noah gekomen. Heel fijn die betrokkenheid!

Eind groep 2 kwam de overgang naar groep 3 natuurlijk aan de orde. Noah mocht gewoon naar groep 3, hier was geen twijfel over. Wel waren er zorgen over hoe hij het leren lezen op zou pakken. Het blijkt dat kinderen met TOS dit erg lastig kunnen vinden. Noah begon daarom met het tutor-programma BOUW wat inhoudt dat hij twee keer op school met een tutor aan het werk ging en twee keer per week thuis met ons. Ook werd er bij logopedie extra aandacht besteedt aan de letters en het leren lezen.

Maar Noah zal Noah niet zijn als hij ons hier ook weer ontzettend mee verrast. Het lezen pakte hij vanaf het begin best goed op. Wel kreeg hij in de klas extra instructie, niet eens zozeer omdat dit nodig was, maar meer omtrent zijn TOS. Bij het eerste tien-minuten gesprek kregen we te horen dat zijn juffen Noah een ontzettende doorzetter vinden. Dat hij het ondanks zijn TOS  zo goed doet. Een knokker is het! Hij heeft alles op alles gezet om het leren lezen onder de knie te krijgen. Want wat wil hij graag net zo goed als zijn grote broer kunnen lezen. En als Noah iets in zijn koppie heeft zitten dan gaat hij ervoor.

Wij kunnen wel van alles willen aanbieden maar Noah moet het uiteindelijk zelf doen. Ik schreef al eens eerder over zijn vurige karaktertje maar want ben ik blij dat het zo'n vechter is! En dit citaat uit een prachtig gedicht van 'Lentezoet' omschrijft het zo mooi: 'Je felle ogen zijn van een vechter en ik kan alleen maar hopen dat je vuur altijd blijft smeulen. Karakter kun je nergens kopen.' 

En nu zitten we dus in februari 2019. De ambulante begeleiding vanuit Kentalis is gestopt, Noah hoeft niet meer naar de fysio en gaat nog maar 1 keer in de twee weken naar de logopedie. 

Wat een verschil met 2017. Dat het zo goed zou gaan hadden we niet durven hopen. 

Noah zit ontzettend goed in zijn vel en dat is voor ons het allerbelangrijkste!

Het praten is ook erg veel vooruit gegaan, hij is er nog niet maar we hebben er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Dit heeft gewoon nog wat tijd nodig, daar zijn we van overtuigd.

We moeten nu wel eens tegen Noah zeggen of hij even zijn mond wil houden, want hij kletst je de oren van de kop. We zeggen hier thuis dan tegen elkaar dat we toch nooit verwacht hadden dat we dat tegen Noah zouden moeten zeggen!